Kijkend met vertrouwen is alles op sterkte
Babette Blom in 8 vragen
Alles mag een stem hebben… vertel eens meer?
De uitspraak ‘Veranderen begint met de wereld te erkennen zoals deze is’. tijdens een systemische opleiding van het Hellinger Instituut, raakte mij. En ik wist meteen… zo is het.
Alles wat er is, bewust en onbewust, verleden-heden-toekomst, meerderheid en minderheid, heeft een stem nodig, wil gehoord worden. Hoe meer je iets niet wil zien, hoe meer je iets niet wilt horen, hoe meer het er is en je onbewust zal beïnvloeden. Deze uitspraak is vanaf dat moment een pijler in mijn werk en leven. Een stem geven aan dat wat er is als middel om de samenwerking te versterken en de verbinding te laten blijven.
Wat vind jij mooi aan de methode Deep Democracy ?
In 2015 maakte ik kennis met Deep Democracy. Het was een schot in de roos. Deep Democracy geeft wat mij betreft een alomvattend antwoord op het werken met dilemma’s, polariteiten en de onderstroom in teams.
Waarom doe jij wat je nu doet?
Door verschillende, deels ingrijpende, gebeurtenissen in mijn leven en werk, heb ik geleerd dat ik altijd een keuze heb hoe hiermee om te gaan. Weten wat ik zelf kan doen om betekenisvol verder te gaan.
Iemand zei ooit, ‘levenskunst is iets dat jij beheerst’. Die levenskunst heeft voor mij alles te maken met het leven omarmen in al zijn gedaanten. Het goede en het kwade, het vrolijke en het trieste, het grootse en het kleine. Met alle emoties die erbij horen. Dat gaat met vallen en weer opstaan. Dat is wat ik probeer te doen in mijn leven en in mijn werk. En dat is wat ik graag wil meegeven aan de mensen met wie ik werk. Je kan niet beinvloeden wat er op je pad komt, wel hoe je ermee omgaat.
Waarom is communicatie zo belangrijk voor jou?
25 Jaar werkte ik als communicatiedeskundige bij organisaties als de NS, de High Tech Campus Eindhoven en de gemeente Eindhoven. Sinds 2006 werk ik als zelstandige met de focus op interpersoonlijke communicatie: ik begeleid mensen bij het verbeteren van het contact met de ander, in werk en privé.
Op een prettige manier kunnen communiceren is zo belangrijk in je werk, in vriendschappen, in relaties. Zeker ook als er grote gebeurtenissen in je leven zijn. Na het overlijden van mijn zoon ontdekte ik dat je als nabestaande actief de verbinding moet blijven zoeken. Anderen weten vaak niet vanzelf hoe ze met zo’n groot verlies om moeten gaan. Wat kun jezelf doen om het contact met de ander te verbeteren? Er zijn zoveel mogelijkheden die je zelf kunt benutten, en die je regie geven en een beter gevoel.
Wat is de mooiste recensie over jou?
Wat mij erg heeft geraakt zijn de woorden van een collega: “Babette haar manier van werken is voor mij tekenend voor de kern van Deep Democracy.
Net als in deze zienswijze geeft Babette handvatten voor besluitvorming met aandacht en waardering voor andere opvattingen. Op een warme en zeker niet softe manier brengt ze mensen en hun (botsende) meningen bij elkaar en worden deze op respectvolle wijze onderzocht. De verbindende kracht die van Babette uitgaat, vind ik een inspiratie en heel prettig om mee samen te werken!”
Daar werd ik een beetje stil van.
Waarom heb je het boek Zijn naam Bart geschreven?
Na het overlijden van Bart ben ik gaan schrijven. Dat gaf mij houvast en steun. Twee jaar geleden ontstond bij mij het verlangen om een boek te schrijven. Een boek over de jaren waarin ik heb leren leven met het verlies van mijn zoon.
Ik neem de lezer mee tijdens ontmoetingen en gebeurtenissen in de afgelopen jaren. Ontmoetingen en gebeurtenissen waarin ik een manier zocht om met de dood van Bart om te gaan. Een manier zocht om met mensen om mij heen om te gaan, in verbinding te blijven. Ik merkte dat dat soms best lastig was. Ik hoop met mijn verhaal erkenning, herkenning en steun te geven een ouders die een kind zijn verloren, of een andere dierbare. En vertrouwen… vertrouwen dat het mogelijk kan zijn om het leven weer te vieren, om weer echt blij te kunnen zijn. En dat het zo helpt als mensen om je heen de namen blijven noemen, ook na tien jaar.
Waarom zit er zoveel goud in jouw website?
Kintsugi is een oude Japanse traditie, waarmee gebroken aardewerk met goudlak wordt hersteld. Met precisie, aandacht en liefde. De breuk mag gezien worden, het herstel mag gezien worden.
Wat heeft jou het meeste geholpen in de afgelopen tien jaar?
Goh, dat is best een moeilijke vraag. De eerste vraag die bij mij opkwam toen het gebeurde, was: hoe blijf ik in verbinding met de ander, nu ik mijn zoon ben kwijt geraakt. Want dat wilde ik. En ik wilde leven, echt leven, ook al wist ik het eerste jaar niet hoe ik dat moest doen.
Maar stapje voor stapje kon ik het licht weer meer gaan zien. Wat mij hielp? De pijn, het verdriet, de tranen, er soms gewoon maar te laten zijn. Er echt te laten zijn, want die momenten gaan voorbij. Kan een uur duren, kan een dag duren, kan dagen duren, maar ze gaan voorbij. Bij mij was dat in ieder geval zo. En dan ook weer aan de gang gaan. Mijn werk was voor mij een baken. Ik ben na zes weken weer een klein beetje gaan werken. Ik zocht ankerpunten op, Kleine bronnen van liefde, warmte, rust en energie. Ik hoefde ze alleen maar even op te zoeken, dan kon ik me weer wat opladen: wandelen met een vriendin of alleen, kaarsjes aansteken, samenzijn met mijn dochter, haar man, de komst van mijn kleindochters, zwemmen, dansen, samenzijn met de vrienden van Bart. En… iedere dag JA zeggen tegen het leven. Dat doe ik nog steeds. Want het blijft hard werken soms. En, ik heb ook afscheid genomen van mensen, wanneer ik merkte dat het niet meer lukte om echt contact te hebben met elkaar. En… ik heb altijd het vertrouwen gehouden dat ik het licht in de donkerte weer zou kunnen gaan zien. Dat mij dat is gelukt, daar ben ik intens dankbaar voor.
